از آنجایی که آدنوم گوش میانی برای اولین بار توسط Hyams و Michaels1 در سال 1976 و بعد از آن در همان سال توسط Derlacki و Barney توصیف شد. تظاهرات بالینی و یافته های اتوسکوپی و رادیولوژیک غیر اختصاصی است. تشخیص قطعی بر اساس معاینه بافت شناسی و ایمونوهیستوشیمی است.3

ما مورد مرد 48 ساله‌ای را با سابقه علائم پیشرونده گوش چپ گزارش می‌کنیم که تشخیص اولیه رادیولوژیک او گلوموس تمپانیکوم را در مقابل کلستئاتوم نشان می‌دهد.

گزارش موردی
مردی 48 ساله با سابقه علائم پیشرونده گوش چپ به مدت 18 ماه (کاهش شنوایی، وزوز ضربان دار متناوب و احساس آب در مجرای گوش که با مانور والسالوا بینی برطرف نشد) مراجعه کرد. معاینه اتوسکوپی او یک توده صاف به شکل اشک سفید را در عمق پرده تمپان نشان داد، اما غشای تمپان و مجرای شنوایی خارجی قابل توجه نبودند. شنوایی او افت شنوایی مختلط خفیف را نشان داد. در بررسی گوش میانی از طریق یک میکروسکوپ عملی دوچشمی، متوجه شدیم که به نظر می‌رسد توده‌ای به رنگ گوشت صاف و بزرگ است که تا سطح مالئوس بالا آمده است. با باد کردن مجرای شنوایی خارجی با هوا، متوجه شدیم که پس از قطع فشار، توده سفید شده و به رنگ گوشتی خود باز می گردد. با توجه به این یافته و عدم وجود سوراخ شدن پرده تمپان یا عفونت مزمن گوش، بیمار برای سی تی اسکن استخوان تمپورال و اسکن اکتروتید سر و گردن برای تشخیص احتمالی گلوموس تمپانیکوم ارجاع داده شد.

سی تی گیجگاهی اختصاصی گوش چپ، یک توده ضایع کننده بافت نرم لوبولی و همگن با اندازه 1.0 × 0.5 سانتی متر را نشان داد که در مرکز دماغه حلزون حلزون چپ قرار داشت، که به سمت هیپوتیمپانوم امتداد یافته و طاقچه پنجره گرد و تمپان سینوس را پر می کرد و همچنین امتداد داشت. برجستگی هرمی که مستقیماً در مجاورت قسمت ماستوئید عصب صورت قرار دارد. این ضایعه بدون درگیری دهلیزی، حلزونی یا استخوانی آشکار به سر مالئوس متصل شد. اسکن اکتروتید تمرکز گوش میانی چپ با فعالیت شدید رادیو ردیاب را نشان داد که بیشترین سازگاری با تومور عصبی غدد درون ریز را دارد. و بر اساس یافته‌های CT، تشخیص موقت گلوموس تمپانیکوم بود (شکل‌های 1 و 22).

بیمار تحت عمل جراحی قرار گرفت که طی آن توده گوش میانی با استفاده از روش ترانس ماستوئید و ترانس کانال به فضای گوش میانی از جمله برش شکافی صورت برداشته شد. این توده مستقیماً نه تنها به مالئوس، بلکه رکاب‌ها را نیز متصل می‌کند، بدون اینکه شواهدی از فرسایش وجود داشته باشد. آسیب شناسی آدنوم گوش میانی را نشان داد (شکل 1 آنلاین). معاینه بعد از عمل بیمار بهبود شنوایی بسیار خوبی را نشان داد. پیگیری بالینی و رادیولوژیک توصیه شد زیرا امکان عود وجود داشت.

رفتن به:
بحث
آدنوم گوش میانی یک تومور اپیتلیال خوش‌خیم نادر است که از سلول‌های مخاطی گوش میانی با ویژگی‌های اپیتلیال و عصبی غدد درون‌ریز منشأ می‌گیرد.3 اولین بار توسط Hyams و Michaels1 در سال 1976 و اواخر همان سال توسط Derlacki و Barney توصیف شد.2 بالینی، اتوسکوپی و تصویربرداری یافته ها غیر اختصاصی هستند میانگین سنی 45 سال بدون غلبه جنسی است. ضایعه سفید، زرد، خاکستری یا قهوه ای مایل به قرمز است. شرکت بیماران ممکن است با احساس پری گوش، وزوز گوش، یا کاهش شنوایی انتقالی یک طرفه در گوش آسیب دیده مراجعه کنند.

مطالعه پیشنهادی: علت زیاد شدن جرم گوش چیست؟

در CT گیجگاهی با وضوح بالا، یک توده تقویت‌کننده ضایعات بافت نرم نسبتاً خوب بدون شواهدی از فرسایش استخوان دیده می‌شود. ضایعه ممکن است در استخوانچه ها فرو رفته باشد (شکل 1). ویژگی های تصویربرداری MR آدنوم گوش میانی شدت کم تا متوسط ​​را در تصاویر با وزن T1، شدت بالا در تصاویر با وزن T2 و افزایش پس از تجویز گادولینیوم نشان می دهد. حتی اگر تومور را می‌توان با رزکسیون جراحی با موفقیت درمان کرد، عود گزارش می‌شود و معمولاً به پیگیری طولانی‌مدت نیاز است.3 طیف تمایز به اجزای برون‌ریز (موشینوز) و/یا نورواندوکرین تعیین‌شده توسط بررسی بافت‌شناسی و ایمونوهیستوشیمی بستگی دارد. 5 اعتقاد بر این است که نام‌های متفاوتی که به ضایعات عصبی غدد درون‌ریز گوش میانی داده می‌شود (تومور کارسینوئید، 6 آدنوم، 1،2، تومور آدنوماتوز گوش میانی، 2 آدنوکارسینوم درجه پایین، 7 آدنوم مونومورفیک و سرومینوم8) نشان‌دهنده یکسانی است. تومور با درجات مختلف تمایز غددی و عصبی غدد درون ریز.3 Torske و Thompson3 پیشنهاد کرده اند که کارسینوئیدها و آدنوم های گوش میانی تومورهای مشابهی هستند. برخی دیگر معتقدند که کارسینوئید گوش میانی دارای پتانسیل متاستاتیک است، بنابراین باید به عنوان یک بدخیمی با درجه پایین در نظر گرفته شود.

تشخیص افتراقی تومورهای خوش خیم گوش میانی شامل آدنوم گوش میانی، پاراگانگلیوما، شوانوما، توده های عروقی رتروتیمپانیک، آدنوم غدد سرومینال، تومور کیسه اندولنفاتیک، پاپیلوم مخاطی نوع اشنایدرین و لیپوم است. با این حال، باید مننژیوم را نیز شامل شود که تا گوش میانی گسترش می یابد. اوتیت میانی مزمن؛ کلستئاتوم اکتسابی؛ و اپیدرموئید آدنوم های گوش میانی دارای یک لایه سلول های مکعبی تا ستونی هستند و در گوش میانی قرار دارند. این ویژگی ها با آدنوم غدد سرومینال که در گوش خارجی یافت می شود و دارای 2 لایه است، متفاوت است، یک لایه ترشحی داخلی و یک لایه میواپیتلیال خارجی. تمایز تومور کیسه اندولنفاتیک می تواند دشوار باشد، اما در گوش داخلی یافت می شود و به طور معمول تخریب استخوانی را نشان می دهد. هم آدنوم غده سرومینال و هم تومور کیسه اندولنفاتیک می توانند تا گوش میانی گسترش یابند. پاراگانگلیوماها معمولاً لانه های جامد و استرومای بسیار عروقی را نشان می دهند.

نتیجه گیری
آدنوم گوش میانی تومورهای اپیتلیال خوش خیم نادری هستند که از سلول های مخاطی گوش میانی با ویژگی های اپیتلیال و نورواندوکرین منشاء می گیرند. متاسفانه هیچ یافته تصویربرداری خاصی که ماهیت تومورهای گوش میانی را نشان دهد وجود ندارد. هنگامی که یک توده در حال رشد آهسته در گوش میانی وجود دارد، آدنوم باید در تشخیص افتراقی گنجانده شود.